 |
| Inline skaten in Parijs met Skate-A-Round, 9-11 september 2005 |
| Auteur: Christiaan Borst en anderen |
Klik hier voor de foto’s van Lex. Klik hier voor de foto’s die Michel Willemse dit weekend maakte. Klik hier voor de foto's van Fun on Wheels. Lees hieronder het reisverslag van Christiaan Borst Ik zit met een dilemma. Wat moet ik antwoorden als iemand mij vraagt om het afgelopen Parijs weekend te beschrijven? Kikke, gaaf of cool zijn woorden met te weinig lading om dit weekend te beschrijven. En kikkegaafcool keurt de Van Dale weer niet goed. Eigenlijk was het gewoon een topweekend. Het weer was goed (op een regenachtige zaterdagmiddag na dan), de routes mooi en de groep gezellig. Alles zat mee. Alles? Oké, bijna alles dan. Alleen de klok leek ons tegen te werken. Die liep veel te snel. Vrijdagochtend staan Erik en ik, samen met wat onbekende reisgenoten voor het Beatrixtheater op de bus te wachten. Die komt ons netjes op tijd ophalen om ons via Breda, Hazeldonk en een grote, Franse Aire naar hotel Helvetia in Parijs te brengen. En na een heerlijke Saumon Club Sandwich is het tijd om de skates aan te trekken voor remadvies en het eerste skate-evenement van het weekend: Paris Roller. Oftewel de Friday night skate van Parijs. Met onze blauwe T-shirts hebben we veel bekijks en worden al snel omgedoopt tot “Les Bleus”. Tussen duizenden andere skaters rijden we door brede straten en grote pleinen. De route voert ons langs de Notre-Dame, de Opera, Place Vendom en het Louvre. Maar omdat je vooral aan het opletten bent of de skaters om je heen wel netjes blijven staan, kan het zijn dat je deze highlights pas ziet als je er bijna voorbij bent. Om ongeveer één uur ´s nachts is Tour Montpernasse het eindpunt van deze geweldige ervaring. Zaterdagochtend begint het om half twaalf te druppelen, vervolgens te regenen en een kwartier later hoost het. De skateclinics gaan dus niet door. Maar als troost neemt de organisatie vele enthousiastelingen mee naar Rollerparc Avenue, de grootste indoor rollerbaan van Europa. Erik en ik gaan liever toeristje te spelen in de Franse hoofdstad. We belanden uiteindelijk (hoe kan het ook anders) bij de Eifeltoren, waar we na 115 meter trappenlopen, en tien minuten wachten en een snelle lift, de stad van 276 meter hoogte kunnen bekijken. Het is ondertussen droog, maar zo heiig dat ik direct begrijp waar de term wolkenkrabber vandaag komt. Rond zes uur verzamelen we, met de skates onder de arm, bij het Mexicaans restaurant. Het is ondertussen een paar uur geleden opgehouden met regenen en de straten zijn al bijna helemaal droog. De Saturday Light Skate gaat dus door. Onder het genot van een goede maaltijd worden de ervaringen van de afgelopen 24 uur uitgewisseld. Linda probeert de sfeer nog beter te maken, maar haar vliegtuigjes hebben helaas niet het gewenste effect. Rond half negen is het een drukte van belang. Terwijl de Mexicaanse muziekanten hun liedjes spelen, doen wij nog een laatste toiletbezoekje, kleden ons om, trekken de skates aan en verzamelen voor de deur. In twee groepen gaan we de stad verkennen. Ik volg Maurice. Via het oude Lutetia rollen we naar de Notre-Dame. Daar blijven we vol bewondering, uitgebreid kijken naar wat springende en slalommende skaters. We vervolgen onze tocht en op bijna iedere straathoek weer Maurice wel iets te vertellen. Na een rondje op het plein voor het Louvre, groepsfoto´s op een willekeurig bankje, een terrasje en teleurstelling bij “La Défense du Temps” (want defect), komen we even na twaalven terug bij de Mexicaan. Die is ondertussen omgebouwd tot danscafé (hoewel de vieze borden nog tot diep in de nacht naar de keuken gedragen worden) en een grote groep skaters besluit zich nog even zonder wieltjes uit te leven. We veroveren de dansvloer, maar langzaam aan slinkt het aantal Nederlanders. Om half vier houden ook wij (Claudia, Linda, Bart, Michel, Erik en ik) het voor gezien en is de Mexicaan weer volledig Frans. Net te laat voor de vroege skatetocht met Maurice word ik na een korte nacht weer wakker. Nog even rustig bijkomen, een stukje lezen en het is alweer tijd om de tas in te pakken. Maar de skates nog niet. Want we hebben nog een skateroute langs de Seine tegoed. Die blijkt wat korter dan gedacht (en gehoopt) en binnen no time staat iedereen op het eindpunt. Een mooie plek voor wat groepsfoto´s (en filmopname door een groep andere toeristen). Nog drie uur voordat de bus vertrekt en Martijn biedt de mogelijkheid om op Place des Invalides te oefenen met slalommen. Ik besluit van deze mogelijkheid gebruik te maken en ben erg trots als ik een uurtje later op één been tussen de pylonnetjes door kom. Met twee reisgenoten (sorry dames, maar ik ben jullie namen even kwijt) geniet ik van een laatste lunch op een stenen randje aan de Seine. Terugkijkend op dit weekend rest mij maar één ding. De Van Dale bellen om superernormtegekgaaf op te laten nemen in hun woordenboek. Skate-A-Round bedankt en tot volgend jaar in Barcelona. Christiaan Voor meer informatie over deze reis, klik hier. |