Inline skaten in Barcelona met Skate-A-Round, 1-6 oktober 2003

Auteur: Elwina Meerbothe

De collage van mij en Monique Na Parijs in 2002 wilden we meer. Meer van alles. En dan kom je uit op Barcelona; verder weg, langer weg, bijna volledig goed-weer-garantie, inline skaten aan zee, 2 up- en downhills in de stad, de eerste officiele vrijdagavond inline skate tocht van Patinar-BCN, de jonge, enthousiaste mensen van SAR, prachtige architectuur, heerlijke capo en lekker eten. Het leek ons een strak plan. Al heel vroeg in het jaar een vlucht en de reis geboekt. Het zou nog oh, zo lang, duren voor we gingen. En dan is het zomaar 1 oktober en sta je om 4.30 op omdat je een kwartiertje later opgehaald wordt. Tijd voor skaten in Barcelona!!! Op Schiphol nog een paar vroege vogels gezien met hetzelfde doel. Wij zijn dus niet de enigen die er alles uit willen halen wat er in zit. Om een uur of 9.30 stonden we op Plaza Espanya. We zijn er even lekker bij gaan zitten en genoten van de mensen, het mooie om ons heen en natuurlijk de heerlijke temperatuur. Niet veel later verfoeiden we die temperatuur alweer want als je met koffers en tassen loopt de slepen richting en in de metro zit je niet te wachten op hitte. De taxi terug was al meteen besloten. Aan het eind van de middag was het tijd voor verzamelen in de lobby voor de eerste skatetour. Eerst gingen we inline skaten naar het restaurant. Met zijn allen over de stoep en/of het asfalt, langs terrasjes en flanerende mensen: dat betekent bekijks en dat vinden skaters altijd leuk! Het eten was goed en betaalbaar, (waar kom je dat in Nederland nog tegen) en de eerste kennismakingen werden een feit. De skatetour ging onder leiding van Carlos en Edu. Carlos is zo’n beetje de motor achter Patinar-BCN en Edu een vriend van hem die veel over de bouwwerken van Gaudi wist te vertellen. En dus werd het een Gaudi-tour en rolden we kris-kras door het centrum. Achtergrondinformatie en tips van onze Spaanse vrienden werden over ons uit gestrooid. Het tijdstip (we begonnen rond 22.30) en de lange dag begonnen echter zijn tol te eisen bij velen want naarmate de tocht vorderde verminderde de belangstelling, tenzij het bankjes, muurtjes of ander zitbaar materiaal betrof. Om 2.00 uur terug. Moe maar voldaan. Even lekker douchen en maffen geblazen. Donderdag veel te vroeg op naar je zin maar ja, je wilt ook wel wat zien, nietwaar?? Aan het eind van de middag weer verzamelen in de lobby voor degenen die de skate workshop wilden volgen. Weer naar de haven geskate en wat is dat toch een heerlijk stukje! Vanavond diverse remtechnieken geoefend want die zouden we nodig hebben. Verzamelen op Plaza de Catalunya en daar ligt me toch een prachtig gladde ondergrond! Tikkertje gedaan, kunstjes geoefend die nog lukten ook en vervolgens op weg. Het tempo lag inderdaad hoog maar er werd regelmatig gestopt om de laatste skaters bij te laten komen. De eerste downhill skate “viel wel mee”. Voor iemand die het niet zo heeft op “opzij opzij opzij, maak plaats maak plaats maak plaats, ik heb ongelofelijke haast” was het een hele pittige. Dat bleek ook wel want ik was de laatste en iedereen was uit het zicht verdwenen. Niet zo prettig als je als vrouwelijke toerist in een nachtelijke stille buitenwijk rolt maar gelukkig waren een paar locals blijven hangen om me de juiste zijstraat te wijzen. Eenmaal verzameld bleek waarom ik toch zo’n raar luchtje had geroken tijdens het remmen: het gummetje was op en remmen op je plastic werkt niet zo best. Als een kruk dus langs de trapleuning naar beneden om maar zoveel mogelijk plastic te sparen. Eenmaal op Plaza Espanya heb ik besloten eruit te stappen, met pijn, dat wel. Maar zonder gum de Mont Juic opgaan is niet verantwoord als je veel remt en de nieuwe technieken had ik niet genoeg onder controle om daar mee naar beneden te durven. Monique succes en veel plezier gewenst en balend en grommend terug skaten naar het hotel. Daar douchen en wachten op de groep die wildenthousiast terug kwam. Het was tegen 3.00 uur eer we erin lagen. Vrijdag was een van de eerste dingen die ik deed het wisselen van het gummetje voor een nieuwe. Overdag ons weer prima vermaakt en na aankomst met zijn allen aan de haven een skate workshop volgen. Vandaag was dat slalom en trappetje af. Martijn is een goede en enthousiaste leraar en mede daardoor hebben we alle 11 treetjes van de boulevard genomen. Met een hele grote pluim voor Brenda (onze buurvrouw die steeds wakker werd van ons gerebbel) die haar hoogtevrees overwon en ook de 11 skatend nam. De skate reisleiding had een goede tip voor het avondeten, dus met een groepje naar “Fresco’s” gerold. Daarna bij de Baja Beach Club verzamelen voor de vrijdagtocht. We hebben historie gemaakt omdat deze avond de eerste officieel goedgekeurde skatetocht werd gereden. HOERA! Deze avond was ontspannen en vooral gericht op lekker (s)katen, lawaaien en genieten van je omgeving en het bekijks onderweg. Een aantal flinke stops waarbij Carlos zijn moeder voorstelde die ook meerolde. Bij de langste stop kreeg iedere deelnemer gratis teashake aangeboden. Applaus. Daar lekker gekletst met Conche, de moeder van Carlos die zichtbaar trots is op haar zoon. Leuk. Al met al was het ook hier weer tegen 3.00 uur dat we in ons bed doken. Zaterdag moesten we er wel erg vroeg uit, 6.30 uur. Vandaag zouden we naar Sitges gaan om een stuk te inline skaten en vervolgens te genieten van zon, zee en strand. Om 7.00 uur was daarom het ontbijt gepland zodat er om 8.00 uur vertrokken kon worden. Weer veel bekijks op het station en uitgestapt bij het eindpunt St. Vincence de Calders. Daarvandaan zouden we naar Sitges gaan. Het begin was heerlijk. Goede ondergrond, langs de zee, niet te snel. Helaas hield de ondergrond op met goed te zijn en moesten we letterlijk door de modder en het water klunen. Toch ook een heel aparte ervaring. Dit was wel het slechtste stuk maar het bleef niet best. Veel grind en gaten op de weg waardoor je niet lekker in je slag kwam, iets wat je wel nodig hebt als je omhoog skate. Wij zaten voorin en konden goed meekomen maar achteraf hoorden we dat de mensen achterin het zwaar hadden gehad. Ellie presteerde iets prachtigs: een lekke band en zij rolde dus met 7 wielen verder. In Villanova eindigde de rit want de weg naar Sitges was te slecht en gevaarlijk. Met de groep op de foto waarbij Martijn halsbrekende toeren en gekke gezichten uithaalde op de ladder. Je kon daarna mee met de reisleiding naar het strand maar je kon ook je eigen gang gaan. Wij zijn met de groep naar het strand gegaan en hebben er heerlijk een duik genomen in het water. (ik snap nog steeds niet waarom ik die bodem niet haalde Martijn!) Na het zonnen de trein genomen naar Sitges zelf en daar een gezellig ritje naar de huizen van de BN’rs waar Carlos en ik er afspraken hebben gemaakt over koffie en suiker. Dat gezellige ritje werd een afvalrace voor de Spanjaarden want aan het eind was er geloof ik nog maar 1 over: Carlos. De rest had afgehaakt. Tegen 20.30 uur de trein terug naar Barca. Daar gedoucht en gegeten en zowaar vroeg naar bed…. rond een uur of 00.00 uur. Zondag uitslapen (09.00 uur) en naar de Mont Juic. De kabelbaan naar het Castello vonden we tegenvallen maar het Olympisch complex uiteraard niet. Ook zag ik wat ik gemist had donderdagavond en dat deed pijn. Zo’n stom gummetje ook…. Als echte geintegreerde toeristen siesta houden om vervolgens vast de koffer te pakken. Toen op weg naar Camp Nou voor de wedstrijd Barcelona-Valencia. Iemand had voor kaartjes gezorgd en het verkrijgen van onze kaartjes was een waar avontuur en een heftige test voor ons hart waarbij Peter en (andere) Brenda onze reddende engeltjes werden. Waarvoor nog onze dank! Na heel veel moeite en met minder nagels over zaten we om 21.25 uur helemaal bovenin het stadion. Om 21.30 uur begon de wedstijd. Deze was niet best en werd verloren door Barca maar door onze kapotte toeter, gezellige Engelsen en de adrenaline die nog door onze aderen spoot hebben we evengoed genoten. Terug bij het hotel even kletsen over de avond en daar zien we Martijn en Erwin op de skates aankomen. Wat hebben jullie nou gedaan? Och, even 2x de Mont Juic gedaan. Ai, dat is die ene die zo pijn doet bij mij. Ja, dat wist Martijn nog wel. Het gevolg was dus dat ik een kwartier later de Mont Juic op skates beklom met Martijn. (De koffer kon weer opnieuw gepakt worden) Voor mij werd dit de topper van onze week. Ik had me er al bij neergelegd dat ik dit stukje niet meer zou doen en als je dan rond een uur of 01.00 de heuvel op skates aan het beklimmen bent…. Nee Martijn, het was geen auto die eraan kwam waarom ik zo lawaaide, ik borrelde gewoon over van vreugde en moest dit even laten ontsnappen. Doordat we maar met z’n 2-en waren durfde ik ook harder en dus kwam ik met gum, zonder ongelukken en superblij beneden. Kicken, dit was echt een toetje met een dikke toef slagroom!! Nagenieten om vervolgens om 2.00 uur naar bed te gaan waar wij dit keer wakker gehouden werden door het gerebbel van Alexandra en Brenda. De kapotte toeter deed goed dienst om 2.30 uur en een lachflauwte maakte dat het alleen maar later werd. Zoiets bekoop je dan met een vroeg bezoek van de dames omdat ze je nog even gedag willen zeggen. Weg slaap…. Maandag was het alweer tijd om uit te checken. Nadat we dit gedaan hebben zijn we als echte toeristen gaan shoppen. Via de Mercat de Bouqueteria, het keramiekwinkeltje aan de Ramblas en in de Rambla de la Nou terug naar het hotel om samen met Brenda en Peter naar het vliegveld te gaan. Daar gaat de reis zoals altijd: inchecken, wachten, boarden, vliegen, landen, koffer halen en naar huis. Vermeldenswaardig is de vergeten tas van Monique die nog stond waar de chauffeur hem gezet had (wat nou, oneerlijke Spanjolen) en de landing van de kist waarbij menigeen zijn billen bij elkaar hield. En wat we overdag in Barcelona gedaan hebben? Gewoon, wat zo’n beetje iedere toerist doet: over de Ramblas flaneren, heen en terug, heen en terug, Palacio Guell bezoeken (zeeeeer de moeite waard), terrasje pikken, genieten van de zon zomaar aan de rand van een fontein of ander zitbaar materiaal, en meer van dit alles waarbij het Hopital San Pao echt een fantastische tip was van Carlos en het bezoeken zeker waard. Voorbij zijn die 6 dagen waar we zolang op hebben moeten wachten. We hebben het onwijs leuk gehad, mede door Carlos, Martijn, Cathelijne, Lex, Alexandra, Brenda, Peter, Ellie, Brenda, Peter, Brekebeen en vrienden, Sabina, Michel, Edwin, Anneleen en wie ik verder nog vergeten ben. Als mensen mij vragen hoe het was heb ik geen superlatieven voor hetgeen ik erover wil zeggen. Wellicht is dat wel de beste omschrijving: woordeloos!