UPE Inline skate Parijs, 19-21 april 2002

Auteur: Kirsten Beukers en anderen

Klik hier voor het verslag van Jan Feijes met foto's. Peter Nikkel zegt: "Eindelijk staan mijn foto's en een verslag op het web. Er staan ook een paar filmpjes op. (voor de modemgebruikers (net als ik) is het wel even pompen :-)" Klik hier voor het verslag. Lees hieronder het verslag van Kirsten Beukers Uw verslaggeefster: Kirsten Beukers, Slalommer en Blocker bij de FNS Amsterdam klik hier voor de officiële '1st UPE foto's' die je ook kunt nabestellenbij Skate-A-Round Vrijdag 19 april Vanmorgen om 6.30 opstaan. De reis al een half jaar geleden geboekt en vandaag zou het avontuur eindelijk beginnen. Tas ingepakt en wel, met 2 paar skates, veel sokken en t-shirts en een skatebroek. Meer heb ik niet nodig toch? In de bus zaten uiteindelijk 70 skaters vanuit Amsterdam, Groningen, Braband en Belgie. Ieder op zijn eigen manier skate-fanaat. De een met downhill-skaten, speed-skaten, de ander dansen, rollerbasketbal of rollervoetbal, eigenaars van een skateschool of vereniging en dan nog de Flying Nurses, blockers van de Friday Night Skate en ook de slalommers uit het Vondelpark waren vertegenwoordigd. Al vanaf het begin van de reis werden we allemaal al lekker gemaakt voor het weekend. Ten eerste waren er een aantal leuke films van voorgaande reizen te zien. Zelfs een filmpje van een skatende Charlie Chaplin was te zien (om maar even aan te geven dat skaten eindeloos is). Ten tweede kregen we naast de 1e hulp-kit een mooi outfit; t-shirt en een pet en zelfs “lightning” skates van Rollerblade en Salomon die ter beschikking waren gesteld. Tijdens de tweede pauze mochten we alvast passen en –uiteraard- even de parkeerplaats onveilig maken. Zelfs de busschauffeur was al aangestoken met de skate-gekte en bond een paar wielen onder. Tenslotte werd het hele programma tot in de details doorgenomen. Paris here we come! Het was nog even knijpen of we het drooghielden door de buien die we onderweg hebben gehad, maar gelukkig was het weer in skate-mekka zelf goed. We maakten ons op voor de tocht der tochten. Eerst even shoppen bij de skatewinkel ook moest er iets gegeten worden bij de Brasserie, daarna: Friday Night Fever Tour. Helemaal hieper, supervrolijk en best wel vol zenuwen stonden ik met de groep te wachten tot we mochten vertrekken. Ik had ook nog een kwartier voor vertrek besloten toch maar mijn rem van de test-Rollerblades af te halen. Een getimmer en gedoe om ze op en top “Lightning” te krijgen en zo leerde ik ook meteen wat mensen van de groep kennen. Eindelijk begonnen we te rollen. Een kleine 10.000 man om ons heen! Whow, echt geweldig die mensenmassa op wieltjes, daar is de FNS echt niets bij. Zo snel mogelijk zette ik de sprint in om voorin de tocht te komen. Een groot deel van de rest van onze groep was er ook al en het werden er steeds meer. Tussen de Franse liedjes en joelkreten door lieten wij ons ook af en toe horen. Ook had Lex een stereotoren op zijn rug wat tijdens de pauze een deel van de menigte lekker aan het dansen kreeg. De sfeer was fantastisch, het tempo lag goed hoog. Ik verloor de plek vooraan toen we over die rottige keitjes moesten. Vervolgens kwam er een hele steile helling die we omhoog moesten bikkelen. Gelukkig was Anneke van de groep zo scherp om op te merken dat we een van de weinige meiden waren die toch best wel ver voorin zaten bij deze sprint omhoog. Ok nog even de benen erin en niet zeuren. En dit beloofd ook wat.....want als je een klim omhoog hebt.....moet je ook weer naar beneden! Eenmaal boven en aan het begin van de afdaling begon om me heen de meute weer met fluiten, gillen en gek doen. Ik vond het vergelijkbaar met de Love-parade. Alleen is daar niet die adrenaline-kick en spanning die je hebt wanneer je met 40 km/u van een helling afvliegt. Voor mij was het de eerste keer dat ik een afdaling heb meegemaakt. Het is zo geweldig om mee te maken. Doodeng, ik durfde amper af en toe een goede T-stop te maken, bang dat ik dan geen wielen meer overhield. Eenmaal benenden stond ik nog 10 verbaasd en blij om me heen te kijken, WHOW wat ging dat HARD!! Wat een feest. Na de tocht heb ik nog even gekletst met mijn 3 kamergenoten maar daarna was ik al snel in dromenland. Al had ik het gevoel in mijn voeten dat ik nog steeds aan het skaten was. Zaterdag 20 april Zaterdag was de grote dag voor de roller-basketballers en voetballers. Een primeur voor de skaters van Parijs. Speciaal voor ons werden de deuren van Rollerparc Avenue (grootste skatepark van Europa) eerder opengegooid zodat daar het inline basketball kon worden geïntroduceerd Joost , Martijn en Eric van “Dribbl” hielpen iedereen op weg met een paar oefeningen, daarna werd er in 4 groepen tegen elkaar gespeeld. De groep Parijzenaren waren best fanatiek en hadden al het al snel redelijk onder de knie. Dat geld ook voor de deelnemers van de UPE. Een aantal had al wel basketbalervaring, en konden goed overweg met de bal, maar het remmen in combinatie met richten op de basket bleef soms wel even lastig. Dat leidde tot grappige situaties waarbij iemand met bal en al tegen de zijwand aanvloog of de controle over het spel verloor. Ook is het even wennen dat je als basketballer op wielen stukken wendbaarder bent en het makkelijker is om al draaiend en rijdend een tegenstander kwijt te raken. Na een paar uur spelen werd er nog een laatste wedstrijd gespeeld. De Fransen en Belgen tegen de “harde kern”, te weten: Mario, Joost, Eric en Martijn. Wat de uitslag van deze wedstrijd zou worden was al in een paar minuten bekeken. Met Bob als coach werd er erg hard geprobeerd de wedstrijd op gelijk niveau te houden, maar de Amsterdammers waren te snel, te goed op elkaar ingespeeld en….te ervaren. Toch was het erg leuk om naar te kijken. En af en toe waren er een paar hele mooie passes van de Fransen die tot een punt leidden. Na deze basketbalwedstrijd was er een dansclinic onder leiding van rolschaats-danser Aike. Hij liet iedereen op de muziek van Jamerequai een paar leuke danspassen zien. Het lijkt alsof er niets aan is. Kijk maar, een paar keer met z’n allen herhalen en doe maar na! Uiteindelijk mocht ieder voor zich de danspasjes aan elkaar plakken op een stuk muziek. Dan is het toch even een tegenvaller hoe moeilijk het is om controle en beheersing van al die net ingestudeerde pasjes onder de knie te krijgen. Een applaus voor Aike, die strak, soepel en mooi allerlei passen aan elkaar plakt en swingend op zijn wielen danst. Tot slot van deze middag was het tijd voor een potje inline-soccer onder leiding van Guinio. Het is niet te vergelijken met een gewoon potje voetbal. Stukken moeilijker want als je te hard gaat komt dat de balbeheersing en het overspelen niet ten goede. Het werd dan ook een beetje een te ruig spelletje volgens sommigen, maar ze hebben er tenminste iets van meegekregen. Wanneer je roller-soccer goed onder de knie wilt krijgen moet je het ook minsten eerst een stuk of 4 keer meegespeeld hebben. Tussendoor heb ik zelf ook nog even voor het eerst op een mini-ramp gestaan. Wat een ramp was dat in eerste instantie! Naar beneden gaat wel, maar het uitstrekken om de helling op te komen was moeilijk onder de knie te krijgen. Ondertussen zijn er dan ook nog mensen die dat allemaal nog eens moeten komen filmen. Leuk hoor. Kijk die eens even lekker plat op d’r buik onderuit glijden en splinters zoeken. Achteraf was het wel een grote kick dat het wel lukte, ik zag mezelf niet zo snel op zo’n ramp, dat is meer iets voor de stuntmannen onder ons. Toch, wanneer ik een beetje op de techniek lette was het eigenlijk best een makkie en het is gaaf om te doen en ik had weer een angst overwonnen dit weekend! Na deze enerverende middag kregen we wat tijd voor onszelf. Rond 19.00u werden we weer bij de Mexicaan verwacht. De Mexicaan had een heerlijke 3 gangenmaaltijd en het was erg uiteraard zeer gezellig. Ook kreeg ik de gelegenheid om met een aantal andere mensen van de groep wat ervaringen uit te wisselen. Zo was er een trio dat de hele dag niets anders had gedaan dan Parijs op wielen door te skaten. Van het ene uiteinde van de kaart rollend naar het andere uiteinde van de kaart, met hier en daar een terrasje. Met de geasfalteerde stoepen bleek dat ook zeer goed te doen. Deze tocht stond mij nog te wachten. Na het eten gingen we in 3 groepen uit elkaar. Een groep voor de toeristische tocht, een groep die wel iets sneller wilden skaten en tot slot de groep “extreme” waar ik bij aansloot. Door 4 Parijzenaren werden we in die volgende uren met een bloedvaart door Parijs rondgeleid. De groep was in totaal 15 man sterk. De meeste van ons hadden nog nooit eerder Parijs by Night doorgecrossd. En dit was niet te vergelijken met de Friday Night Fever tocht omdat er dit keer geen inline-politiebegeleiding of roadblockers bij waren. We waren allemaal vol van het eten, geladen van spanning en verwachting. Ik voelde me net een klein kind in afwachting tot ik in de achtbaan mocht stappen. Van start en na 5 minuten was de eerste boulevard in zicht waar we tot het eind aan toe in volle vaart overheen konden skaten. Links en rechts reden auto’s, wij versnellen en racen over het gladde asfalt. Om over te steken springen we om de kilometer stoep op en af en pakken dan de vaart weer op. Aan het einde van de boulevard kijk ik om me heen; “Are you ok?” Wordt me gevraagd. “Yessuree I am.” Antwoord ik met een grote glimlach. “Are you high?” “Yes I Am!” Want dit geeft een ongelofelijke kick, en iedereen vindt het een stuk ontspannender dan wanneer er tig mensen om je heen dringen om de beste plek vooraan in de tocht. Tot nu toe is er ook alleen maar oponthoud geweest doordat iemand haren tussen zijn lagers kreeg. Op sommige stukken rijdt iedereen in stilte achter elkaar, opperste concentratie. De geluiden van de weggetjes en bruggetjes en skaters om me heen is het enige wat ik hoor. Na een tijdje komen we voor een slagboom te staan, we zijn in de buitenwijk Vilette. Met luid gejuich worden we toegelaten tot de parkeerplaats. Een kleine afdaling en even later zijn we in een soort science park. We staan voor een rood met blauw verlicht gebouwtje. Een voor een gaan we de een trap op en daarna via een spiraalvormige weg weer naar beneden. Het is net een glijbaan, maar dan voor skaters. De weg vervolgd zich in de richting van het centrum. In een noodvaart raggen we voorbij de Notre Dame, over het plein van het Louvre naar de Eiffeltoren en via de trappen van de Trocadero lopen we omhoog in de richting van de Champs-Elysées. We hebben uitzicht over de drukke terrasjes, toeristen en voetgangers. Wacht maar, verslik je niet, want we staan klaar om los te barsten. 3, 2, 1 en daar gaan we! Fluitend, roepend en met een rotvaart begeven we ons tussen de menigte. De een in surf, de ander slalommend tussen de –van schrik- verstijfde mensen, ik afwisselend een been voor me of achter me vasthoudend ertussendoor. Het is te bizar voor woorden, dit is niet te filmen hoe we hier levend tussendoor gekomen zijn. Eenmaal beneden is iedereen uitgelaten vrolijk en een zekere Elwin beretrots dat hij de snelste is. Nu volgt de terugreis. Het tempo ligt nog steeds hoog en wanneer de kans zich voordoet sprint iedereen weg. Wie het eerst bij het eind van de straat is, is het motto. Ieder skate voor zich in eigen tempo naar voren. Ik ben blij dat is af en toe in treinvorm met iemand uit de wind mee kan rijden. De slag volgend op gevoel en overgeleverd aan de ogen van mijn voorganger. Nog voor 24.00u zijn we terug. In 3 uur hebben we als gekken de hele stad afgejakkerd. Moe maar voldaan zitten we op het terras van de Mexicaan na te praten. Dit is te gek voor woorden. Wat een tocht. Daarna is er binnen dansmuziek, ik ben zo vrolijk en uitgelaten dat ik nog wat energie over heb om een uurtje op de dansvloer te staan voor ik ga slapen. Zondag 21 april Ik voel mijn spieren van de halfpipe, het basketballen en de tocht. Eerst koffie en dan zien we wel weer verder vandaag.Het is heerlijk zonnig dus dit beloofd een heerlijke dag te worden. De eerste activiteit op deze dag is een wedstrijd langs de Seine. De eerste 5 dames en heren konden kans maken op het winnen van een paar Lightning Rollerblades. Ondanks de spierpijn laat ik me niet kennen en doe ook mee aan de wedstrijd. Het is bikkelen en hard doorbijten maar het lukt het me toch om als 4e te eindigen. Dolblij, want ik heb vrijdag die tocht zonder blaren op de Rollerblades heerlijk gereden en wil die skates best winnen. De rest van de dag zit ik met de groep bij de trappen van de Trocedero. We krijgen downhill les van Bob. Zeer leerzaam om in 3 bochten parallel te remmen. Eric geeft daarna een dubbelpush clinic. Ik ben te moe om hier ook nog aan mee te doen. De marmeren trappen van de Trocedero zijn fantastisch om vanaf te skaten. Alleen dit loopt iets minder fortuinlijk af. Wanneer we met z’n 6en tegelijk van de grootste trap af willen vlieg ik achterover en land met mijn elleboog en achterhoofd op de trap. Gelukkig zijn Thalita en Peter er meteen bij en verzorgen mijn wonden. Mijn afscheid van de groep is dan ook veel te vroeg, wanneer ik naar de eerste hulp word gebracht. De ernst van mijn val valt gelukkig reuze mee. Ik kom er goed vanaf met een hoofdwond en een gekneusde elleboog. Met Lex in de Thallys 1e klas en we zijn in 4 uur weer terug in Amsterdam. Halverwege krijgt Lex een sms’je. Ik heb de skates gewonnen!! Mijn geluk kan niet meer op. En ik heb mijn lesje ook wel geleerd. Het was een ware Ultimate Skate Experience!